Edukacja zdalna 2020/2021

Drodzy Rodzice!

Weronika Kostecka (Józef Ignacy Kraszewski, Marian Orłoń i Jan Tyszkiewicz, Olga Tokarczuk)

Tego wieczora wielu mieszkańców wioski siedziało wokół ogniska, słuchając opowieści starej bajarki. Kobieta wędrowała od wsi do wsi i opowiadała o różnych dziwach i cudach. Niektóre, jak twierdziła, widziała na własne oczy, o innych tylko słyszała. Tym razem mówiła o kwiecie paproci, który zakwita jeden raz w roku, w noc Świętego Jana. Kto ów magiczny kwiat zerwie, ten będzie mógł spełnić wszystkie swoje życzenia. Ale niełatwe to zadanie: noc świętojańska jest najkrótsza w roku, a paproć zakwita gdzieś pośród leśnej gęstwiny, tylko na jedną chwilę. A nawet gdyby udało się go zerwać, i tak nie będzie się w pełni szczęśliwym, bo czarodziejskim bogactwem nie wolno się z nikim podzielić...

               Opowieści bajarki przysłuchiwał się z uwagą Wojtek, młody chłopak, któremu od dawna marzyły się przygody. „Gdybym tak znalazł kwiat paproci, mógłbym zostać kim tylko zechcę! — pomyślał. - I mógłbym mieć wszystko, czego bym zapragnął!”. Nie namyślając się wiele, przysiągł sam sobie, że odnajdzie magiczną roślinę.

Kilka tygodni później nadeszła upragniona noc Świętego Jana. Wojtek wymknął się z domu i pobiegł do lasu. Początkowo czuł podekscytowanie; wyobrażał sobie wszystkie skarby, jakie dostanie po odnalezieniu kwitnącej paproci. Jednak im głębiej wchodził w leśną głuszę, tym bardziej robiło mu się markotnie. Las stał się bardzo gęsty, na ziemi leżały powalone pnie i konary  drzew, wszędzie rosły krzewy pokryte kolcami i parzące pokrzywy. Nieprzenikniona ciemność  sprawiała, że chłopiec co chwila się potykał, kaleczył dłonie i twarz, zahaczał ubraniem o kolczaste gałęzie... Zewsząd rozlegały się tajemnicze szelesty i trzaski. Wojtkowi wydało się nawet  w pewnym momencie, że w pobliżu rozbłysło kilka par oczu i dał się słyszeć złośliwy chichot leśnych straszydeł… Błądził tak kilka godzin i już się miał poddać, gdy wtem dostrzegł gęstwinę paproci, w której jaśniało jakieś maleńkie światełko...

Rzucił się na kolana, rozgarnął liście - jest! - jeden jedyny złoty kwiatuszek, magiczny kwiat paproci! Zerwał go szybko, drżącą z emocji ręką, i schował do woreczka zawieszonego na szyi. Sekundę później zapiał kogut, dając znać, że wstaje nowy dzień, i chłopiec uświadomił sobie, że udało mu się odnaleźć kwiat w ostatniej chwili. W tym samym momencie usłyszał w głowie czarodziejski głos:

 Twoje życie właśnie się zmienia... Spełnię wszystkie twoje życzenia...

W świetle porannego słońca zauważył ścieżkę. „Niech ta ścieżka wyprowadzi mnie z lasu - pomyślał. - I niech tam czeka na mnie kareta, która mnie zawiezie do mojego pałacu!".

Było mu trochę smutno, że magicznym bogactwem nie może się z nikim podzielić, jednak gdy dostrzegł, że jego stare, podarte ubranie zmieniło się w książęce szaty, odgonił przykre myśli i pobiegł leśną ścieżką. Gdy wyszedł z lasu, jego oczom ukazała się wspaniała karoca ze stangretem; wsiadł do niej i pojechał do swojego pałacu.

Od tej pory wiódł iście królewskie życie. Stoły w pałacowej jadalni uginały się pod ciężarem przepysznych potraw, służba dbała o niego dzień i noc, co rano ubierano go w nowy, piękny strój, zapewniano mu najlepsze rozrywki. Czego tylko sobie zażyczył, od razu to dostawał dzięki mocy kwiatu paproci, który zawsze nosił w woreczku ukrytym na piersi.

Wojtek cieszył się tym swoim nowym życiem... i tylko czasem, stojąc po środku swego pałacowego skarbca, czuł wyrzuty sumienia; tęsknił za rodziną. Chętnie podzieliłby się tymi skarbami z najbliższymi, ale wiedział, że nie wolno mu tego zrobić.

Któregoś dnia nie wytrzymał, osiodłał konia i pojechał prosto do swojej wioski. Zatrzymał się przed starą chatą, wyglądającą jeszcze nędzniej, niż ją zapamiętał. Przy studni zauważył swoją matkę i z radością do niej podbiegł - ta jednak go nie rozpoznała. Kłaniała się przed nim pokornie i przepraszała, że nie ma czym go poczęstować.

- U nas już od dawna tylko głód i ubóstwo, paniczu - mówiła ze wstydem. - Odkąd najstarszy syn zaginął, brakuje nam rąk do pracy i nie możemy sobie poradzić...

W odruchu współczucia Wojtek sięgnął do kieszeni i podał matce kilka złotych monet.

TRRRACH! Rozległ się dziwny, krótki dźwięk i nagle Wojtek na powrót był ubrany w swoje stare, podarte ubranie, jego koń zniknął, zniknął też kwiat paproci ukryty na piersiach...

- Wojtek! - krzyknęła z radością matka i z całej siły go przytuliła, nareszcie rozpoznając swojego syna.

Po wysłuchaniu legendy dziecko odpowiadają na pytania: Czego pragnął Wojtek, jakie było jego marzenie? Jak zmieniło się życie chłopaka, kiedy znalazł kwiat paproci? Jak czuł się Wojtek, kiedy nie mógł się podzielić bogactwem z rodziną? Co postanowił w końcu zrobić? Jak myślisz, kiedy był naprawdę szczęśliwy? Jaka jest najważniejsza myśl tej legendy? Co mogło się Wydarzyć naprawdę, a co jest wymyślone, czyli jest fikcją? Jakie znasz inne legendy?